Przepisy kodeksu pracy przewidują możliwość „wypożyczenia” pracowników miedzy pracodawcami. Zgodnie z art. 174 1 Kodeksu pracy, za zgodą pracownika wyrażoną na piśmie, pracodawca może udzielić pracownikowi urlopu bezpłatnego w celu wykonywania pracy u innego pracodawcy przez okres określony w zawartym w tej sprawie porozumieniu między pracodawcami.
W odróżnieniu od urlopu bezpłatnego (określonego w art. 174 Kodeksu pracy), inicjatywa skorzystania z urlopu bezpłatnego przewidzianego w analizowanym przepisie wychodzi od pracodawcy, a nie od pracownika (który wyraża jedynie pisemną zgodę na wykorzystanie urlopu bezpłatnego we wskazanym trybie). Ponadto drugą odróżniającą oba urlopy cechą jest to, że czas korzystania z urlopu bezpłatnego określonego w art. 174 1 Kodeksu pracy, wlicza się pracownikowi u dotychczasowego pracodawcy do stażu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze.
Kiedy pracodawca może skorzystać z rozwiązania przewidzianego w art. 174 1 Kodeksu pracy?
Rozwiązanie przewidziane w tym przepisie stosowane jest przez pracodawcę zazwyczaj w sytuacji, gdy ze względu na przejściowe kłopoty ekonomiczne, organizacyjne lub techniczne nie jest w stanie zapewnić utrzymania dotychczasowego stanu zatrudnienia. Rozwiązanie to pozwala na uniknięcie konieczności redukcji zatrudnienia u pracodawcy przekazującego, wiążącego się z rozliczeniami finansowymi z pracownikami.
Konstrukcja urlopu bezpłatnego określonego w art. 174 1 Kodeksu pracy składa się z trzech etapów:
1. Pracodawcy (przekazujący i przyjmujący) zawierają stosowne porozumienie.
2. Pracodawca przekazujący i pracownik zawierają indywidualne porozumienie.
3. Pracodawca przyjmujący i pracownik zawierają umowę o pracę.
