Prawo pracy (zarówno sam kodeks pracy jak i wydane na jego podstawie akty wykonawcze), zawiera szczegółową regulację dotyczącą zarówno samej instytucji, jak i sposobu konstruowania i wydawania świadectwa pracy. Przepisy przewidują również odrębną procedurę odwoławczą w celu sprostowania treści świadectwa pracy. Pracownikowi przysługuje roszczenie o wydanie świadectwa pracy, a w przypadku jego niewydania pracownik ma możliwość dochodzenia naprawienia poniesionej szkody. Świadectwo pracy ma ściśle informacyjny charakter, a jego treść została ściśle określona w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania (Dz. U. z 1996 r. nr 60, poz. 282 ze zm.). Należy również pamiętać, że pracodawca nie może uzależniać wydania pracownikowi świadectwa pracy od wcześniejszego się rozliczenia pracownika. Wydanie świadectwa pracy jest obowiązkiem pracodawcy. Zaświadczenie o pracy nie zostało natomiast uregulowane prawem pracy. Na pracodawcy nie ciąży ustawowy obowiązek wydawania takiego dokumentu, który wynikałby wprost z przepisów prawa. Niemniej jednak, pracodawca powinien wydać pracownikowi zaświadczenie o pracy na każde żądanie pracownika. Pracownik ma również możliwość dochodzenia jego wydania przed sądem. Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym przez Sąd Najwyższy, podstawy takiego obowiązku pracodawcy należy mimo wszystko upatrywać w kodeksie pracy, w regulacji odnoszącej się do zasady dbałości o zaspokajanie bytowych i socjalnych potrzeb pracowników. Nie ulega bowiem wątpliwości, że pracownik może mieć interes prawny w uzyskaniu zaświadczenia o zatrudnieniu chociażby w celu uzyskania pożyczki bankowej. Zaświadczenie to stwierdza fakt pozostawania przez pracownika w stosunku pracy i określa rodzaj wykonywanej pracy, okres zatrudnienia oraz wysokość otrzymywanego przez pracownika wynagrodzenia (uzasadnienie uchwały SN z 30 czerwca 2004 r., sygn. akt: I KZP 12/04).
